Terugkeer naar Budapest.

Maandag 19 Juli, eindelijk is het zo ver, vandaag vertrek ik vanaf vliegveld Manchester naar Budapest. De afgelopen dagen heb ik erg slecht geslapen, waar ben ik aan begonnen, is dit wel een goed idee, kan ik niet beter naar mijn eigen huis in Friesland terugkeren? S ’ochtends belt Lala me uit bed, hij is een Pakistaanse oude man, die bij mij in het Montgomery house woont en waar ik veel mee optrok gedurende de Lock down. Hij wil me wel brengen in zijn auto naar het vliegveld, scheelt me weer een taxi, in ruil hiervoor vraagt hij me, of hij mijn koelkast mag hebben, ik stem er mee in.

Het is nog vroeg en ik besluit met de stille trom te vertrekken. De afgelopen dagen heb ik al afscheid genomen van iedereen en hebben we een feestje gevierd in het Maricot hotel. Iedereen ligt nog te slapen en ik wil dit zootje ongeregeld niet storen. De medebewoners van dit pand zijn een verzameling criminelen, verslaafden, muzikanten, hipppies, Irish travellers, gays, hoeren en overige maatschappelijke losers, al denken ze daar zelf heel anders over. De plotselinge Lock down en de Brexit hebben ervoor gezorgd dat ik hier een kamer moest huren want ik kon niet terug naar Nederland. Om mijn pre-settle status in het Verenigd Koninkrijk te behouden was ik overigens gedwongen 180 dagen achter elkaar in Engeland te verblijven, het kon nou eenmaal niet anders.

Het beloofd een warme dag te worden en we arriveren op tijd bij de luchthaven. Er staan lange rijen bij de vertrekhallen want per vandaag is de Lock down opgeheven in het Verenigd Koninkrijk. Wanneer ik aan de beurt ben, kan ik tot mijn eigen verbazing gewoon inchecken en wordt er niet gevraagd naar een vaccinatiepaspoort of een negatieve Corona test, ik kan gewoon doorlopen.